نقش اول زندگی

همیشه دوست داشتم مرکز توجه باشم و از اون جاهایی که نتونستم این توجه رو به خودم جلب کنم حسابی فراری شدم. 

همیشه بهترین مدرسه درس خوندم و توی مدرسه همیشه اول هر مسابقه ای بودم که توش شرکت می کردم. دانشگاه هم خیلی جاها ترکوندم.

توی خونه هم خیلی بهم توجه می شد. چندین سال همه ی کارامو آرتا می کرد و حسابی نازمو می خرید بعدش هم بابایی. وقتی از در خونه وارد می شه صدا می کنه خانم نیومدی هنوز؟ یا همیشه نظرمو می پرسه. هر جا بخواد بره باید باهاش برم و ...

همه ی اینا رو گفتم که بگم همیشه دوست داشتم مردی داشته باشم که من موضوع اول زندگیش باشم. مردی که احساساتم رو درک کنه. بهشون نخنده. عشقمو باور کنه. توی خلوتمون نخواد نگران این باشم که مسخره می شم. مردی که وقتی ازش چیزی می خوام همه ی هم و غمش برآورده کردن اون باشه. نمی دونم چقد توی انتخابم موفق بودم؟