دوست دارم.....

زندگیم رو دوست دارم. می دونم تازه اول راهه ولی دوستش دارم. سختی هاشو هم دوست داشتم. سعی کردم توی تمام لحظه هاش خدا رو فراموش نکنم. حتی موقع فوت مامان هم خدا رو شکر کردم.

بچه ای رو که نیومده رفت هم دوست دارم. با همه ی نگرانی های بارداریش دوستش دارم.

از همه بیشتر شوهرمو دوست دارم. امشب برا اینکه آروم بخوابه با لپتاپم رفتم توی رختخواب! هم می بایست کارامو تحویل می دادم هم نمی خواستم خوابیدن کنارشو از دست بدم. این مرد رو دوست دارم. بیشتر از بچه ای که نتیجه ی یه تخلیه ی روحی بود دوست دارم. بیشتر از زندگی که به خاطر وجودش تحمل می شه دوست دارم. فقط می تونم بگم قد خودش دوستش دارم. دوسش دارم.....

برام دعا کنید. خیلی خیلی دعا کنید!

بعد نوشت: پارسال مثل امروز دم غروب عقد کردیم (تا لحظه ی سال تحویل) اون شب هم بی قراری می کرد.